Mijn vrouw is Funda-verslaafd. Een Fundaholic noem ik haar. Ik ben er ook één hoor, maar iets minder extreem. Bijna iedere dag kijkt ze wel even of er nieuwe huizen bij zijn gekomen. Gewoon omdat ze nieuwsgierig is en het leuk vindt om te zien wat er allemaal te koop is in onze regio. En wie weet zit er wat tussen voor ons...
Haar selectie van de dag laat ze me altijd even zien:
“Kijk eens wat ik heb gevonden.”
Niet alleen de mooiste huizen komen voorbij, ook de lelijkste. Alles daartussenin is natuurlijk niet leuk om naar te kijken.
Nu is het mijn beurt om te roepen wat ik ervan vind.
En als je al duizenden huizen voorbij hebt zien komen, word je steeds kritischer.
Dus reageer ik vaak in de trant van:
- kamer te weinig,
- lelijke vloer,
- rare uitbouw,
- te duur,
- verkeerde wijk,
- boven te klein,
- elektra moet compleet vernieuwd worden,
- lijkt te veel op waar we nu wonen.
Maar als er dan af en toe iets tussen zit waar we allebei echt enthousiast van worden, dan ziet ons leven er op dat moment even helemaal anders uit. Dan dromen we weg bij hoe het zou zijn om in dat huis te wonen.
“Dit is echt een mooi huis, hè! En dit kunnen we betalen.”
Nadat we alle foto’s meerdere malen hebben bekeken, de plattegronden bestudeerd en alle kenmerken gelezen, besluiten we altijd of het tijd is voor actie, of dat ons dagelijkse leventje gewoon weer door kon gaan… alsof er niets is gebeurd.
We woonden zes jaar in ons eerste koophuis, waar we vanuit een studentenhuis naartoe gingen. “Eindelijk een vaatwasser!” dachten we toen we met de bezichtig van dit huis in de keuken stonden.
Inmiddels is ons eerste kindje hier geboren. En daarmee is onze lifestyle ook weer anders geworden. We kochten het huis met in ons achterhoofd altijd het idee dat we hier een aantal jaar gingen wonen en dan de volgende stap zouden maken naar een groter huis, met een mooi uitzicht, of een grote tuin, een studio om te werken aan huis, een oprit voor onze auto’s, misschien zelfs wel een garage.
En een masterbedroom met walk-in closet zou natuurlijk helemaal super zijn. In ieder geval de mogelijkheid om er een te maken!
Of we uiteindelijk in het buitengebied wilden wonen, of toch maximaal een kwartiertje fietsen van het centrum, wisten we nog niet. Het liefste allebei natuurlijk, maar we waren wel zo realistisch om te beseffen dat dat niet mogelijk is.
Tenminste… dat leek niet te lukken met ons budget.
Tot dat ene mailtje van mijn vrouw, met als onderwerp: ‘dit is het’. Ik ben benieuwd.
Ik klik. Whaaaa! Is dat het huis dat ik denk dat het is? JA! Echt? Het is in de straat waarvan we al jaren zeggen: “Als hier ooit een huis vrijkomt én we kunnen het betalen, dan verhuizen we direct!”
En geloof het of niet…
Als we dan zouden mogen kiezen, wijzen we altijd precies dit huis aan. Je kunt je wel voorstellen wat er door je heen gaat als je droomhuis opeens beschikbaar is. De adrenaline stijgt, er gaat van alles door je hoofd, en je voelt de verliefdheid alleen maar heftiger worden.
HEBBEN!! Hier kunnen we onze woondromen uit laten komen!
Ik pak de telefoon, bel mijn vrouw op haar werk op en zeg: “Dit is ‘m, hè!” “Jaha”, zegt ze. Ik vraag nog een beetje verbaasd: “En nu?” “Bel de makelaar maar voor een bezichtiging”, antwoordt ze. “Ja hè?” “Ja natuurlijk!”
Vanaf toen ging alles in sneltreinvaart… Nee, nog veel sneller. In een recordtempo.
Ons eigen huis was nog niet verkocht. Het stond nog niet eens in de verkoop. En om serieuze stappen te kunnen nemen, moesten we natuurlijk eerst van ons eigen huis af, zo snel mogelijk. Voor de beste prijs natuurlijk. Dan pas zouden we kunnen verhuizen naar ons droomhuis. We hebben direct een makelaar geselecteerd om ons huis in de verkoop te zetten en zijn met onze hypotheekadviseur om de tafel gaan zitten. Nu we exact wisten wat onze financieringsmogelijkheden waren, kon de verkoop beginnen.
…en binnen tien dagen was ons huis verkocht!

Hoe we dat voor elkaar hebben gekregen, wil ik graag met je delen. Vul daarvoor hieronder je naam en email in en ik vertel je precies hoe we dat voor elkaar hebben gekregen!
Dit is wat je krijgt: